KAVGANIN KIYISINDA -Aylan’a ve onun gölgesinde
savaşın bütün çocuklarına-

Kavganın kıyısında durdum…
Bazen duracaksın dedikleri için,
Bazen farkında olmadan,
Bazen durmanın gereğine inandığımdan…
Bazen zorunluluktu;
Bazen alışkanlık.
Mesele bilerek içinde olabilmekti kavganın
Ya da adam gibi kavgalarla yaşanabilmeliydi yaşam.
Geriye dönüp baktığında
Kanmışlığı
İnanmışlığı
Saflığı
Acı vermemeliydi insana;
Girdiği kavganın büyüsü sarmalıydı her yanını;
Hayal kırıklıkları,
Eminsizlik halleri değil.
Kavgaya girdiklerinle,
Bir daha girebilme isteği;
Azmi,
Güveni sarmalı ya da sarmalıydı insanı…

Kavganın kıyısında durdum;
Kanayan yaralarım bir bir geçtiler gözlerimin önünden…
Bilemedim,
Bilemediğim vakitlerin birinde de kıyıya vurdum,
Uyuyordum…
Oyuncak bir bebeği sudan toplar gibi bakanlar,
Birazdan koşup oynayacağımı sandılar;
Uyuyordum,ama yanıldılar…
Başımın öylesine yana düşüşüne,
Hayallerimin,
Gençliğimin
Umutlarımın
Bir sabah Ege’de kıyıya vuruşuna aldırmadılar…
Oysa kavga nedir bilmiyordum;
Bir gün istemeden kıyısında durdum.
Bilemediğim vakitlerin birinde kıyıya vurdum;
Sandım ki oyun oynuyorum;
Ama anlayamadığım nedenler uğruna
Gözlerimi yumdum…
Mehmed Emin AVANAŞ